ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΥΔΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ…

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα 108 Λόγια του Χριστού», σελ. 100-101
και ‘’Η διαθήκη των τριών Μαριών’’ σελ. 295

« Η πιο πετυχημένη των φυλακών (…) είναι εκείνη που ζητάμε, εκείνη την οποία ούτε καν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε τόσο εξαρτημένοι που συγχέουμε τον εαυτό μας με εκείνη. Η εξάρτηση…όλα είναι εδώ! »

Σχόλιο του Daniel Meurois:

Η δυτική μας κοινωνία έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας την ιδέα ότι έχουμε επιτέλους κατακτήσει την ελευθερία μας και ότι έχουμε κατά συνέπεια γενικώς όλη την ελευθερία να διαχειριστούμε την ύπαρξή μας σε σύγκριση με τις προφανές δουλείες των περασμένων αιώνων και χιλιετιών. Κανείς δεν θα αντικρούσει την πραγματικότητα αυτής της χειραφέτησης, ωστόσο… τι είναι η αληθινή ελευθερία; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτουν αυτά τα λόγια.

Πράγματι, εάν έχουμε αποκτήσει μορφές ελευθερίας, μήπως αυτό σημαίνει όμως ότι έχουμε επίσης αναπτύξει μια πραγματική αυτονομία στους χίλιους τρόπους σκέψης, συμπεριφοράς και ύπαρξής μας;

Κάθε εποχή και κάθε πολιτισμός έχουν τις δικιές τους ζόνες άνεσης και ασφάλειας, τους τρόπους τους να βλέπουν που τους καθησυχάζει σκιαγράφοντας τα περιγράμματα ενός χώρου ζωής όπου όλα είναι στην θέση τους. Το σύνολο αυτών των στοιχείων παράγουν αυτό που ονομάζουμε χειραγώγηση της σκέψης, την χειραγώγηση σε αυτό που έχουμε ορίσει ως «κανονικότητα».

Από εκεί, βέβαια, το μούδιασμα, η αποκοίμιση της συνείδησης από τα οποία υποφέρουμε κληρονομικά.

Το βαθύ ερώτημα που έθετε ο Χριστός μιλώντας γι΄αυτή την κατάσταση των πραγμάτων που οδηγούσε στον ύπνο της ψυχής και στη διατήρηση της Ψευδαίσθησης είναι εκείνο της εξάρτησης. Πιστεύουμε εύκολα ότι έχουμε την ελεύθερη βούλησή μας, όταν στην πραγματικότητα είμαστε κρατούμενοι ενός ιστού προκαθορισμένων ιδεών και στάσεων. Επιλέγουμε το παιχνίδι των συνηθειών και των συμβάσεων υπό τον όρο ότι αυτό μας δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας. 

Ας παρατηρήσουμε τα σημάδια αυτής της συλλογικής συνενοχής και καταλάβουμε ότι πρέπει να βγούμε από αυτό μόλις αποφασίσουμε αποφασιστικά να ξεκινήσουμε το εσωτερικό μας ταξίδι … γιατί για να πλησιάσουμε στην καρδιά του Θείου, πρέπει να δεχτούμε να «αφήσουμε την άκρη της πισίνας» …