Ο ΗΛΙΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΡΩΝ

Γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη «NOËL»(1) στα γαλλικά; Ε ! Προέρχεται από τα ελληνικά « Nέος Ήλιος ». Δεν είναι υπέροχο να το συνηδειτοποιήσουμε σε μια εποχή που προσπαθούμε να φωτίσουμε τα σπίτια και τις πόλεις μας με χίλια φώτα; Σε συγκεκριμένο χρόνο, επίσης, όπου, στις αρχές του χειμώνα, διατυπώνουμε την επιθυμία να ανανεώσουμε την εσωτερική φλόγα μας.

Όσο για μένα, πέρα απο τη βαθειά έννοια αυτού του «Νέου Ηλιου» σε αυτή την περιόδο της χρονιάς, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τις πέτρες. Όχι απαραιτήτως αυτές τις ωραίες πέτρες που γυαλίζουν ή τα λαμπερά κρύσταλλα που τα παράθυρα των μαγαζιών προσφέρουν στα μάτια μας, αλλά ειδικά αυτές τις πολύ απλές πέτρες, εκείνες που βρίσκουμε στην άκρη του δρόμου, στην κοίτη των ρεμάτων ή ακόμα σε μιά γωνιά του κήπου μας.

Γιατί; Διότι με κάνουν να σκέφτομαι τον εαυτό μας… Ναι, φαίνεται ότι δεν έχουν τίποτα ιδιαίτερο και, όμως έχουν ένα μυστικό να αποκαλύψουν. Ενα μυστικό που περιμένει τον Ήλιο!

Όταν ήμουν παιδί, συχνά μου τύχαινε να σπάω τις πέτρες με το σφυρί του πατέρα μου… Και σήμερα στα μονοπάτια του βουνού, δεν μπορώ παρά να μαζεύω τακτικά μερικά κομμάτια από αυτά τα βράχια που καταρρέουν μεταξύ των δακτύλων όσο προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τα στρώματα.

Είναι πάντα το ίδιο φαινόμενο, βλέπετε! Κάθε φορά που μια πέτρα σπάει και ανοίγει, συμβαίνει κάτι που με θαυμάζει. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι για πρώτη φορά σε δισεκατομμύρια χρόνια, η καρδιά της πέτρας, αυτή που μόλις άνοιξα και που έχει εξαπλωθεί στα χέρια μου, γνωρίζει το φως του ήλιου. Σε μια κλάση δευτερολέπτου, έγινα το όργανο της Ζωής, ο ιδρυτής ενός μικρού κομμάτι του ορικτού σύμπαντος.

Το κοιτάζω… Τα μικροσκοπικά του κρύσταλλα αρχίζουν να αστράφτουν και το βρίσκω μαγικό να είμαι ο πρώτος που μπορεί να κοιτάξει το κέντρο ενός σώματος σε έναν κόσμο που κοιμάται. Τόνισα την πέτρα, έσπρωξα απότομα ένα σκοτεινό κομμάτι του άπειρου που περίμενε και νά που ο ήλιος διεισδύει μέσα της.

Και σε εκείνες τις στιγμές που απολαμβάνω και που με συγκινούν, βλέπω τους εαυτούς μας όμοιους με αυτά τα κομμάτια βράχου, εμάς τους ανθρώπους που πότε γυαλίζουμε, πότε γινόμαστε κομμάτια από τις υπάρξεις μας και από τον χρόνο που περνάει έως ότου η ζωή κομματιάσει τον φλοιό μας, τις αντιστάσεις μας και γυμνώσει το θεμέλιο της ύπαρξής μας.

Διότι, το βλέπω όλο και πιο καθαρά, αυτό που μας τοποθετετεί μερικές φορές ανελέητα μεταξύ του σφιριού και του άκμονα έχει λόγο ύπαρξης μόνο και μόνο για να κάνει να μπει μέσα μας τις ακτίνες ενός νέου ήλιου, δηλαδή, την αρχή ενός νέου οράματος για τους εαυτούς μας και τους ορίζοντές μας.

Έτσι λοιπόν, μικρά άμορφα πετραδάκια, βότσαλα τυλιγμένα από τα κύματα ή μυστηριώδεις γεώδεις, είμαστε όλοι σε αναμονή για την μεταμόρφωση που θα κάνει να πάλλεται διαφορετικά η καρδιά μας…

ΈΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ « NOEL » (Νέο Ήλιο) για την ψυχή μας; Ναι πιστεύω ότι είναι δυνατό, σάς το εύχομαι θερμά.

Το μόνο πρόβλημα…

είναι απλώς ο αριθμός των χτυπημάτων του σφιριού.

Daniel Meurois

 (1) « Χριστούγεννα » στα γαλλικά