ΠIΣΩ ΑΠO ΤΑ ΤΕIΧΗ ΤΟΥ KRMEL

« Περίμενα να μου διδάξουν αμέσως κάποια μυστήρια σχετικά με τον Awoun (ο Πάτερ ημών στα Αραμαϊκά) και τη Δημιουργία Του.
Ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα στο σώμα και στο μυαλό για να πω καλύτερα το όνομα που μόλις ξαναβρήκα και έπειτα να γίνω πλήρης υπηρέτης του Φωτός.

Αντίθετα όμως με τις ελπίδες μου, η πρώτη μου μέρα με τον Aδερφό Ιωακείμ δεν ξεδιπλώθηκε, όπως είχα φανταστεί.
Βρήκα μόνο το ίχνος του βέβηλου. Βασικά την πέρασα μελετώντας τα ελληνικά, μια γλώσσα που δεν είχα ποτέ πλησιάσει και δεν υποψιάστηκα ότι θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία για μένα.

« Πρέπει λοιπόν, να μιλήσω ελληνικά, Αδερφέ; »
« Σπάνια Ιησού … αλλά έχουμε καταλάβει από μακρού ότι υπάρχουν κλάδοι που είναι σαν λίπασμα για την ευφυΐα της μάθησης. Όσο περισσότερο ανοιγώμαστε σ’αυτούς, τόσο περισσότερο τους κάνουμε δικούς μας και τόσο περισσότερο αυτό που αποκαλούμε εδώ «εσωτερικούς μας μυς» γίνονται ισχυροί. Αυτοί οι μυς μοιάζουν με μικρά νήματα φωτός.

Όταν γινόμαστε προσευχή μέσα στην ίδια μας προσευχή μέχρι να ξεχάσουμε τον χρόνο … ακόμη και το όνομα μας, μερικές φορές καταφέρνουμε να τα δούμε. Αυτά είναι τα νήματα που ωθούν πίσω όλους τους φραγμούς μέσα μας και μας συνδέουν με το ποιοί είμαστε πραγματικά.

Η ευφυΐα της μάθησης… κράτα το αυτό! Και για να είναι μια τέτοια νοημοσύνη αρμονική και να αναπτύσσει τη μνήμη, πάντα διδάσκουμε εδώ σε συνένωση με την ολοκλήρωση μιας συγκεκριμένης εργασίας.
Βλέπεις τώρα γιατί σου ζήτησα να μάθεις ελληνικά υφαίνοντας ψάθες;

Όταν το έργο της σκέψης ενώνεται με το έργο του σώματος, δεν στεγνώνει το ον. Και ομοίως, όταν το σώμα ποτίζεται από την παρουσία του πνεύματος, εισπνέει το Φως στις πιο μυστικές ίνες του. »

Ο Αδερφός Ιωακείμ είχε δίκιο … Το μάθημά του ήταν πάντα ζωντανό μέσα μου. Δεν είχα κουράσει μάταια τα δάχτυλά μου για να πλέξω βούρλα και τα φύλλα χουρμαδιάς. Το έργο τους πάνω στην ύλη με έκανε να δω πόσο ο κόσμος των ιδεών και των λέξεων που τις αναφέρουν πρέπει να παντρευτούν μαζί τους για να δουλέψουν μέσα μας. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, μάθαινα μόνο ελληνικά… Υπήρχε μόνο αυτό… ελληνικά, προσευχές και τελετουργίες εναλλάξ.
Υποκλίθηκα στο δικό τους ρυθμό, γνωρίζοντας ότι μερικές φορές θα με ωθούσε στα όρια των αντοχών μου. »
(…)